Не па дарозе - Страница 13

Няпраўда, што слёзы аблягчаюць гора… Яны цяклі і раз’ядалі душу Вайцеха.

Адна думка толькі цяпер, можа, i аблягчала гора Вайцеха; не, яна проста прымушала нешта рабіць, прымушала варушыцца, i гэта хоць крышку магло адцягнуць яго ад балючай сапраўднасці: памёршага заўсёды хаваюць…

Ды i як жа пакінуць яе тут… Пакінуць на аднаго кантужанага брата, за якім таксама патрэбен догляд. Не. Вайцех гэтага не зробіць. Ён правядзе яе ў апошні шлях сам, сам закрые яе вочы. Ён не пакіне, не аддасць яе нікому на свеце… Яна — яго, яго назаўсёды… Ён пахавае яе на могілках, пахавае сёння ноччу i затым будзе прабірацца да сваіх…

Вайцех знімае аўтамат, кладзе яго на ўслончыку ля печы i пачынае хадзіць па хаце:

«За што зачапіць рукі?..»

Андрэй панура сядзіць на ложку, не паварухнецца. Ён здранцвеў.

— Дзе вам собіла?.. — словы Вайцеха прымусілі таго ўздрыгануць.

— На дарозе.

— А дзе Аля?

— У лесе, з бабамі… Яна не ведае…

— I не гавары ёй… Сякеру і пілу знайдзі. I цвікоў.

Праходзіць час, і цьмяна асветленую хату напаўняе глухі звон пілы аб смаляныя ўсохлыя дошкі, што да гэтага дня былі яшчэ столлю…

Пакладзеныя ў дамавіну пасцілкі былі паверх накрыты белым абрусам, які прынёс Андрэй недзе з хлява. Дамавіну паставілі на ўслоне пасярод хаты.

Твар Юлькі яшчэ больш пабялеў, калі яго з бакоў атуліў белы абрус. Чорныя доўгія яе валасы Вайцех расчасаў, паволі заплёў косы і паклаў іх ёй на грудзі.

Як можа стрываць сэрца чалавека, калі ў яго аднімаюць самае дарагое!.. Яно не вытрымлівае, яно абліваецца крывёю, яно баліць, ные…

Вайцех, зарыдаўшы, прыпаў да яе грудзей…

«Устань жа, устань… Хоць апошні раз адплюшчы вочы, зірні… Я тут… Я не пакіну цябе… Я з табой, горачка маё, гора…» — яму здаецца, што ён плача, прымаўляючы, крычыць, а ён толькі думае. Думае ціха, уздыхаючы.

Да яго пляча дакранаецца Андрэй:

— Я збегаю да Сідаркавага хлопца… Па каня…

— Як жа ты пабяжыш нядужы?..

— Нічога. Вось убачыш… За платы буду трымацца, а дабягу. Ён жа з канём начуе дома. Тут недалёка. А што б я адзін зрабіў? Пакуль прыйшоў з ёй — знямогся. Ды і ў плячы смыліць, ные… Чакаў, пакуль хоць баба якая з лесу прыйдзе; прасіў жа праз Сідарку, каб жонка падышла, калі не збаіцца… А можа, заўтра пахаваем яе з бабамі самі? Ідзі, калі трэба, у брыгаду.

— Ты многа гаворыш, Андрэй. Бяжы да Сідаркі…

Вайцех зменшыў агонь у газоўцы і застаўся ў хаце адзін; адзін на зэдліку ля сваёй Юлькі, якая пакідае цяпер яго назаўсёды. Жудасная цішыня запанавала ў хаце. Вайцеху здаецца, што Андрэй павінен вось ужо вярнуцца назад, што ён доўга затрымаўся, хаця яшчэ стаіць у вушах стук дзвярэй, калі Андрэй выходзіў з хаты.

Вайцех услухоўваецца ў цішыню. Але цішыні даўно няма, яна ажыла. У хаце моцна гамоняць, аж звініць у галаве. Поўна вясковых дзяўчат, ад застолля да самага парога. Яны весяляцца, ідуць карагодам. Яны знікаюць і зноў паўстаюць, прыгожыя, зграбныя. I сярод іх — Юлька… Уся ў белым, да пят. Толькі звіслі на грудзі яе чорныя косы. Яна вядзе карагод, яна некуды зманьвае за сабой дзяўчат, затым паяўляецца ў дзвярах. За ёю зноў дзяўчаты з вянкамі… Яны зыходзяць са столі, прыплываюць з вокан, акружаючы Юльку. Што гэта?… Яны пяюць. Пяюць працяжныя жніўныя песні. Але чаму так жалобна, так сумна?.. Чаму яна, Юлька, не скажа ім пець што-небудзь іншае?..

Вайцех зноў зарыдаў, прыпаўшы да яе грудзей.

Расчыніліся дзверы, і ў хату з аўтаматамі ў руках увайшлі Кацярынчык з Сашыным. Убачыўшы схіленага над дамавінай чалавека, яны трывожна пераглянуліся між сабой і, зняўшы шапкі, ціха наблізіліся да Вайцеха.

…Стукае далёкі кулямёт, стукаюць па калдобінах грэблі калёсы, стукае Вайцехава сэрца.

Ідзе Вайцех і не чуе ён ні тарахцення колаў, ні таго, што ў кустах заліваюцца салаўі.

Ідзе Вайцех збоку калёс і трымаецца за дамавіну. Асцярожна пасоўваецца рука па яе шурпатай, негабляванай паверхні. Конь ледзь калдыбае па няроўнай дарозе. Ён таксама замучаны.

Адзін Вайцех ля калёс, адзін са сваёй Юлькай… Кацярынчык з Сашыным, узяўшы лапаты, падаліся наперад, на могілкі. Убачыўшы прыбітага горам Вайцеха, ім нічога не заставалася, як памагчы яму пахаваць жонку, якая і іх — партызан — заўсёды сустракала, як маці і сястра.

Уперадзе, недзе на шашы, успыхнулі агні фар і, нібы спалохаўшыся цемнаты, адразу згаслі.

Толькі цяпер Вайцех успомніў, што навокал ноч, кароткая летняя ноч, і што трэба спяшыць вярнуцца назад, што хлопцы таксама рызыкуюць i што з імі няма больш Гарэліка.

Вайцех з мальбою глядзеў на каня, калі той рухавей затупаў, падымаючыся на горку. Ляскаталі калёсы, парушаючы спакой ночы і зноў хаваючы ад вушэй Вайцеха рэдкія стрэлы.

Неўзабаве рызматай чорнай пасцілкай на фоне неба паказаліся вялікія старадаўнія вясковыя могілкі.

Разведчыкі моўчкі знялі труну з калёс і гэтак жа моўчкі апусцілі яе ў чорную ад цемнаты яміну.

Гарачыя слёзы змешваюцца з халодным белым пяском. Іх ніхто не можа ўбачыць у начным змроку. Іх толькі можа адчуць жалеза лапаты, якая назаўсёды закрывае ад вачэй Вайцеха любімага чалавека.

…Вайцех апошні пакідае могілкі…

Ужо на золаку, перасекшы шашу, разведчыкі падаліся ў бярэзнік, што вёў у пушчу, дзе спакойна бруіла неглыбокая Дзвінаса.

Яны ішлі насустрач зары, што пералівалася на сходзе.

Вось ужо, здаецца, апошні небяспечны пераход. Яны мінуць лагчыну, і тады іх праглыне векавая пушча. Але лагчыну перасякае дарога, што вядзе на шашу. Яна цяпер спакойная, толькі запыленая трава каля яе гаворыць пра многае…